Η φρίκη του πολέμου σίγουρα σκεπάζει τα πάντα και δικαιολογημένα τα τελευταία 24ωρα. Την ίδια στιγμή βέβαια, χωρίς σε καμιά περίπτωση να χάνουμε το δάσος που δεν είναι άλλο από την ανθρώπινη τραγωδία που συνεπάγεται κάθε πολεμική σύρραξη, τα γεγονότα στην Ουκρανία οπωσδήποτε αποτελούν τροφή για σκέψη και από άλλες, δευτερεύουσας σημασίας πλευρές.
Όντας ο πρώτος πόλεμος που συμβαίνει σε Ευρωπαϊκό έδαφος στην εποχή των social media, μοιάζει με ένα τεράστιο case study για τον τρόπο με τον οποίο έχει μετασχηματιστεί η δημόσια σφαίρα. Είναι σαν να παρακολουθούμε έναν δεύτερο, παράλληλο, υπόγειο πόλεμο, με στόχο την επικράτηση στη μάχη της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης.
Αυτό που συμβαίνει στην πράξη είναι ότι η μαζική πρόσβαση στο διαδίκτυο αλλάζει δραματικά τα δεδομένα. Ο κάθε μεμονωμένος χρήστης μπορεί να αντιμετωπιστεί ως «πηγή» πληροφόρησης, ποστάροντας video η/και φωτογραφίες από το θέατρο των εξελίξεων χωρίς φυσικά καμιά δυνατότητα διασταύρωσης. Αντίστοιχα πάλι, ο κάθε χρήστης μπορεί πανεύκολα να γίνει «βαποράκι» fake news αναμεταδίδοντας πράγματα που τον εντυπωσίασαν.
Η υπερηχητική ταχύτητα αναπαραγωγής εικόνων και βίντεο ωστόσο είναι καθοριστική για τη διαμόρφωση της παγκόσμιας κοινής γνώμης κι έτσι κυριολεκτικά ο καθένας μας μπορεί να αποδειχτεί – έστω και ακούσια – ένας πολύτιμος «σύμμαχος» στην προπαγάνδα της μιας ή της άλλης πλευράς.
Έτσι, το προσεχές διάστημα θα αποδειχθεί σίγουρα καθοριστικό τόσο για τις προσπάθειες ρύθμισης των social media, όσο και για τη συνειδητοποίηση της ατομικής ευθύνης που συνεπάγεται η τοποθέτηση του καθενός από εμάς, όταν πια – κυριολεκτικά – παίζονται ανθρώπινες ζωές.
